آلبرت برگمان ۷ می ۲۰۲۳ درگذشت.
وی به دلیل تألیفاتش در فلسفه تکنولوژی و فلسفه جامعه و فرهنگ، از جمله کتاب های تکنولوژی و سرشت زندگی معاصر: یک تحقیق فلسفی (۱۹۸۴)، عبور از شکاف پست مدرن (۱۹۹۲)، دودستی چسبیدن به واقعیت:ماهیت اطلاعات در آستانه هزاره (۱۹۹۹)، شکست قدرت: مسیحیت در فرهنگ تکنولوژی (۲۰۰۳)، و اخلاق واقعی آمریکایی: مسئولیت‌پذیری برای کشورمان (۲۰۰۶) شهرت داشت.
او کارش را به عنوان استاد دانشگاه در سال ۱۹۷۰ در دانشگاه مونتانا شروع کرد و در سال ۲۰۲۰ بازنشسته شد. قبل از آن در دانشگاه دی پال و دانشگاه هاوایی تدریس می کرد. او دکترای خود را از دانشگاه مونیخ، کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه ایلینوی و مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه تگزاس دریافت کرد.
آلبرت شخصیتی برجسته در فلسفه تکنولوژی بود. اثر مهم او « تکنولوژی و سرشت زندگی معاصر» برای همیشه مسیر فلسفه تکنولوژی را تغییر داد. در این کتاب آلبرت آنچه را که «پارادایم دستگاه» نامید، تشریح کرد، لگویی تکرارشونده که با ورود تکنولوژی جدید می‌توان آن را بازشناخت.
دستگاه‌ها،[…]، خصلت منسجم و جذاب دنیای پیش‌فناوری اشیا را از بین می‌برند. در یک دستگاه، ارتباط جهان با یک ماشین جایگزین می‌شود، اما ماشین‌ها پنهان می‌شوند و کالاهایی که توسط یک دستگاه در دسترس قرار می‌گیرند، بدون تحمیل یا درگیر شدن با زمینه‌ای مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند.
پادزهر مناسب برای مصرف بی‌تفاوت و ناکامل که تکنولوژی مشوق آن است، پرورش فعالیت‌های کانونی در زندگی‌مان است. فعالیت‌های کانونی الگوهای مکرر فعالیتی هستند که مستلزم تعامل ماهرانه و تجسم یافته با جهان هستند.
. آلبرت می نویسد:
مقابله با فناوری از طریق یک فعالیت، جدی گرفتن حساسیت‌هایمان در مواجهه با حواس تکنولوژیک است و همچنین درگیر کردن نیروی انسانی فهم در معنای خاص، یعنی قدرتِ گرفتن جهان در وسعت و اهمیت آن و پاسخگویی از طریق یک تعهد پایدار است. .
اخیراً آلبرت هنگام یادآوری خاطرات حرفه‌ای خود می‌گفت که بسیار بخت‌یار بوده که شکافی و ایده‌ای برای پر کردن آن پیدا کرده است. در حالی که این روش غیرعادی برای تعریف از خود است، آلبرت مساهمت خود در فلسفه را چنین [متواضعانه] توصیف کرد.
آلبرت به مدت پنجاه سال در دانشگاه مونتانا تدریس کرد. او که هم مورد علاقه دانشجویان و هم همکارانش بود، او شخصیتی فرهیخته و علمی بود. من به نصیحت‌ها، تجربیات و نفوذ او وابسته بودم. فکر می‌کنم یکی از دلایلی که آلبرت تا این حد محبوب بود این است که از ما دعوت می‌کرد تا بهترین خودمان باشیم: سخاوتمندتر، مهربان‌تر، باهوش‌تر، آگاه‌تر، جذاب‌تر، درگیرتر، ورزشکارتر و سازنده‌تر. او همه این کارها را فقط با آلبرت بورگمان بودن انجام داد. آلبرت بورگمن به سادگی بهترین انسانی بود که تا به حال افتخار آشنایش‌اش را داشته‌ام.
به نقل از dailynous