نوروز در بیمارستان

بیمارستان مکان غریبی است؛ همیشه بیدار و در حال فعالیت. روشنایی سرد و وقیح مهتابی‌های بیمارستان هیچگاه خاموش نمی‌شود و روز با طلوع و غروب خورشید چندان کاری ندارد. تعطیلی در بیمارستان راهی ندارد و این البته، برای بیماران امیدبخش و برای پرسنل بیمارستان هراسناک است.

نزدیک نوروز وضعیت بیمارستان بغرنج می‌شود، زیرا از یک سو بیمارستان نباید تعطیل شود و از سوی دیگر حال و هوای نوروز با روال کار روزمره چندان سر سازگاری ندارد. البته این موضوع را بیشتر وقتی می‌توان دریافت که به عنوان کادر درمان در بیمارستان مشغول به کار باشی. از همین رو تعدادی از بیمار بستری مرخص می‌شوند، بیماران باقیمانده در بخش‌های مختلف به یک بخش منتقل و تجمیع می‌شوند و به این ترتیب تعداد بیماران بستری به حداقل می‌رسد. با آنکه به نظر می‌رسد بیماران تا بهبود کامل نباید از بیمارستان مرخص شوند، نوروز انگار زمانی است که این باور را به چالش جدی می‌کشد. گویی بیماران به دو گروه تقسیم می شوند، آنانکه می‌توانند به در نوروز به خانه بروند و پس از پایان تعطیلات برای ادامۀ درمان مراجعه کنند و آنان که به‌رغم نوروز باید در بیمارستان بمانند.

بوی نوروز که می‌آید بیمارستان تغییر شکل می‌دهد، تعداد پرسنل در حال خدمت کاهش پیدا می‌کند و بسیاری از کارهای روزمره معلق می‌شوند و ماندن در بیمارستان نوعی کشیک تلقی می‌شود مانند روزهای تعطیل رسمی دیگر. در این زمان یکی از چالش‌های جدی کادر درمان این است که در زمان تحویل سال چه کسانی باید در بیمارستان بمانند. در این زمان آمیزه‌ای از فداکاری، دوستی و احساس مسئولیت به کار می‌آید. نوروز در بیمارستان حال و هوای غریبی دارد؛ احساس توامان امیدواری و دلشوره.

با آرزوی سالی سرشار از تندرستی و شادکامی برای همه.